یک شب به سرم زد ره میخانه بگیرم
همراه دل این دل دیوانه بمیرم

دیدم پر پروانه به آتش میسوخت
اصلا به غم غربت پروانه بمیرم

از دوست به جز خنجر حسرت اثری نیست
خواهم به وفا داری بیگانه بمیرم

آبادی من را جفا برده به غارت
شاید که در این گوشه ی ویرانه بمیرم

در باغ گلی نیست گلی تازه و شاداب
گیرم ز غم آفت گلخانه بمیرم

دردیست نهان محرم اسرار بر آن نیست
کم کم ز غم این همه افسانه بمیرم

ما خانه بدوشیم که عاشق شده ایم
عاشق شده از حسرت کاشانه بمیرم

من سنگ صبورم فقط صبر شعارم
همراه دل این دل دیوانه بمیرم
جواد الماسی